Skąd się wziął, jak powstaje, kto jest jego największym producentem i jak się go pozyskuje?

Korek pozyskiwany jest z dębów korkowych, które w przeciwieństwie do większości dębów jest drzewem wiecznie zielonym i wytwarza korę o jednolitej budowie. Korek cyklicznie zbierany jest z drzew bez ich uszkadzania.

W przypadku dębu korkowego najcenniejszym pozyskiwanym surowcem jest nie drewno, lecz kora, którą co 9 lat zrywa się z żyjących drzew bez jakiejkolwiek dla nich szkody.
Korek jako surowiec do produkcji znany jest od czasów prehistorycznych. Najstarsza skamieniałość korka znaleziona została w Portugalii, w dolinie Tagu i jej wiek oblicza się na około dziesięć milionów lat. Do tej pory Portugalia jest niekwestionowanym jego liderem na rynku. Ma ona 32% areału lasów korkowych i przetwarza około 70 % światowej produkcji korka.

A jak jest zbudowany? 90% objętości korka i około 50% jego masy to powietrze, co sprawia, że jego ciężar właściwy zawiera się w przedziale od 190 do 250 kg/m3. Korek jest zatem materiałem pięciokrotnie lżejszym od wody, a ponieważ nie nasiąka wodą (przyjmuje max. 20%), więc jest materiałem praktycznie niezatapialnym.

Masa korkowa nie przepuszcza cieczy i gazów, nie wchodzi z nimi w reakcje chemiczne, nie ma smaku ani zapachu i jest nieszkodliwa dla zdrowia, dlatego korek stosuje się do zamykania butelek. Nie tylko szczelnie i trwale zatyka naczynia, ale także nie psuje zawartych w nich substancji. Dzięki temu można mieć pewność, że wino mimo wieloletniego leżakowania nie „przejdzie” smakiem korka.

Korek praktycznie się nie starzeje i mimo upływu lat nie traci swych właściwości, nawet jeśli nie jest specjalnie impregnowany. W 1956 roku w Indre et Lorie we Francji znaleziono doskonale zachowane wino z 1789 roku. Wino było dobre w smaku, co świadczy o doskonałej trwałości zamknięcia butelki korkiem przez 167 lat.